იდუმალი პოლკოვნიკი
ომის მონაწილის ნაამბობი
იგი უფროსი ლეიტენანტი ყოფილა, ბატალიონის მეთაური. ერთ-ერთი ბრძოლის დროს გერმანიაში თავის ბატალიონით სპირტის ქარხანა დაუკავებია, რომელშიც სპირტით სავსე ცისტერნები მდგარა. ჯარისკაცებს მეტი რა უნდოდათ - ყველას გახარებია, კარგად მოვილხენთო.
უეცრად საიდანღაც პოლკოვნიკი გამოჩენილა და ბატალიონის უფროსისათვის უბრძანებია, ცისტერნები დაყოვნებლივ დაეცხრილათ.
უფროსი ლეიტენანტი, რასაკვირველია, პოლკოვნიკს წინააღმდეგობას ვერ გაუწევდა და მასაც ბრძანება შეუსრულებია. ჯარისკაცებს ავტომატებით დაუცხრილავთ ცისტერნები. მთელი სპირტი მიწაზე დაღვრილა.
ჯარისკაცები გაოგნებულები მდგარან, ვერ გაეგოთ, ვის რაში დასჭირდა ეს ყველაფერი. შემდეგ, ცოტა აზრზე რომ მოსულან, პოლკოვნიკის ძებნა დაუწყიათ, რათა გაეგოთ, თუ ვინ იყო ის და რატომ გასცა ასეთი უცნაური ბრძანება. პოლკოვნიკი კი თითქოს მიწამ ჩაყლაპა, გაქრა.
ბატალიონის უფროსს უფიქრია, რამე ხომ არ მომეჩვენაო და ჯარისკაცები გამოუკითხავს, ხომ ნამდვილად პოლკოვნიკი იყო და ბრძანებაც ხომ ნამდვილად გასცაო. ყველას ერთხმად დაუდასტურებია, რომ სწორედ ასე იყო.
როგორც შემდეგ გაირკვა, ცისტერნებში მეთილის სპირტი (ხის სპირტი) მდგარა. ასე რომ, ყველა მის დამლევს გარდაუვალი სიკვდილი ელოდა.
ფრონტიდან შინ დაბრუნებულ უფროს ლეიტენანტს დედის სამლოცველო კუთხეში ხატებთაბ ერთად ერთი ბერ-მონაზვნის სურათში ის პოლკოვნიკი ამოუცვნია, რომელმაც ცისტერნების დაცხრილვის ბრძანება გასცა. მას დედისათვის უკითხავს, თუ ვინ იყო ის.
- ეს ჩემი სულიერი მოძღვარი, მღვდელსქემმმონაზონი სერაფიმეა. იგი ჩემი თხოვნით შენთვის ლოცულობდა მთელი ომის განმავლობაში. - უპასუხია დედას.
„დედის ცრემლები", თბილისი, 2004 წ.